Çocuğun hayata hazırlanması, kişiliği, karakteri, ruh sağlığı öncelikle ailede başlar. Sonra; çevreden, kitle iletişim araçlarından, sanal ortamlardan etkilenir, okullarda desteklenir, hayatın içinde şekillenir.

Çocuk; istenmeyen, olumsuz bir davranış sergilediğinde, “bunu sana kim öğretti”,” nereden öğrendin”, “okulda bunları mı öğretiyorlar?” denir. Ama bir gerçek var ki; çocuklarımız sevgi, saygı, hoşgörü, nezaket kuralları, kısaca temel ahlâkî normları ailesinden öğrenir.

Çocuğun eğitimi ve yetiştirilmesinde, anne, baba, ebeveynler, yakın ve uzak çevre, akraba, öğretmenler hepsi etkilidir. Günümüzde ise dış çevre daha fazla etkili olmaya başladı.

Ne kadar dikkat edersek edelim, çocuğumuzun duygulanımı, ruh halleri hiç beklemediğimiz, tahmin bile edemeyeceğimiz bir anda, iç veya dış koşullar ve etkileyicilerle anında değişebilir. Biz yetişkinler bu bozulmanın kaynağını, sebeplerini anlayamayız, çoğu zaman ise anlamlandıramayız bile.

Doğru çocuk yetiştirmek için; çocuğun dünyasına etki edenlerin, eğitimcilerin kendini yetiştirmiş, donanımlı bireyler olması gerekir.

Çocuğun; ruhen, bedenen, zihnen, güçlü kişilikli olarak yetişmesi - yetiştirilmesi hassas bir süreçtir. Yetişkin birey olarak sosyal hayatın içinde bu şekilde yaşaması ise apayrı bir durumdur.

Anne ve baba, severek, değer vererek, mutlulukla çocuğunu yetiştirdiyse doğru bir çocuk yetiştirmiştir.

Çalışmalarımızın temel amaçları bu süreçlere nitelikli katkılar sunabilmektir. 

Adem KARAFİLİK