Geçenlerde bir öğretmen arkadaşımla karşılaştık. Sohbet ederken epey ileri derecede işitme kaybı yaşadığından bahsetti. Kulaklarında cihaz yoktu. Cihaz kullanmayı düşünüyor musun diye sorduğumda verdiği cevap beni çok üzdü. "Ben bir lisede çalışıyorum. Öğrencilerim işitme cihazı kullandığımı fark ederlerse benimle alay ederler, gençler çok acımasız."
Evet sadece gençler değil insanlar çok acımasız, merhametsiz, kibirli, hoyrat, kaba, nadan, incelikten, empatiden yoksun. Ben de bir lisede öğretmenim. Bazen çaresizce oturup ağlıyorum kahrımdan. Önceki gün bir sınıfta iki öğrenci kavga etti, biri diğerini acımasızca dövdü, ayıramadım, gücüm yetmez zira, çaresizce çırpındım diğer çocuklara, ayırın, ayırın oğlum şunları diyerek. Başka yapacak çok fazla bir şey yok. Zira bu öfkenin devamı size de yansır, gelir okula vurur, öldürür korkusu her an içimizde. 

Fakültede öğrendiğim hiçbir öğretim modeli hiçbir eğitim felsefesi hiçbir yöntem ve teknik hiçbir sınıf yönetimi metodu,25 yılın verdiği tecrübe, hiçbir şey kâr etmiyor bazı öğrencilere.
Bunun verdiği çaresizlikle eve gelince ağlıyorum, hatta bazen yolda dolan gözlerimi asansörde artık tutamıyorum, akıyor yaşlar istemsizce gözlerimden. İnsanlık iyiliği bile bile ıskalıyor, bile isteye kötü olmaya doğru gidiyor. Bunların en yakın şahidi olan biz öğretmenleri de çok üzüyor bu durumlar. 

Şu düğününde tuhaf hareketler yapan gelin paylaşımını gördüm bir sayfada. Yüzlerce kişi alay etmiş, gülmüş, dalga geçmiş. Sosyal medyası, yetişkinleri böyle olan bir toplum, öğretmenlerinden adeta ellerinde sihirli bir değnekle değişecek yeni bir nesil beklemesin lütfen. Eğitim şöyle kötü böyle kötü diye kimse milli eğitim bakanlığını kötülemesin yalnızca. Buyrun görüyorsunuz işte, bizler hadi matematik, ingilizce, felsefe, din kültürü öğretemiyoruz da merhamet, adalet, empati, acıma duyguları olmayan insanların, belliki bir hastalığı olan bir gelinin görüntüleri üzerine komik bir müzik ekleyip  gülmenin, alay etmenin kötülüğünü hangi bakanlık, hangi müfredat, hangi öğretmen öğretebilir? 

İyiliğin nadirattan olduğu ve normalin onur belgesi ile ödüllendirildiği bir dönemde acziyetimi, alemleri terbiye eden Rabbime çaresizce ama yine de umutla, sabırla, azimle arz ediyorum.
Toplum böyle, gençler böyle, Gazze böyle,biz böyleyken, insanlık bu denli acımasızken..

Gözyaşlarımı silip yine de bıkmadan,kararlılıkla çalışmaya
devam etme gücü ve sabrı diliyorum, hepimize, bilhassa kendime.